Yağmur yağıyor…Nazlı bir bahar akşamı kokuyor yeryüzü. Bir çocuk yüzü oluyor yaşam çığlığı. Bir gök çöküyor gecenin sofrasına. Zamansız ve umarsız…
Yüreğim ve ellerim…Ellerim evrenin kocaman yüreği. Önce sayfasına yazılıyorum tarihin. Sonra ıssız bir soluğa karışıyor düşlerim…
Dağların yüreğini okşuyorum. Ardına saklanıyorum gülüşlerin…Dağlar ölmesin diye. Sonra…Dalga dalga yükselen umut ekiyorum, bahar bakışlı çocukların masalına…
Solmadı sevdası çiçeklerin. Her birinin yaprağına işledim ilkyaz melodilerini. Kına yaktım bütün çığ kalıntılarına, yağmur üşümesin diye…
Yüzyıllardır mavi ezgilerin ateşini öptüm. Ateş üşümesin diye.
Oysa bir kelebeğin kanatlarıydı yaşamın tazeliği.
Mavinin kocaman yüreği, yüzyılların çocuk yüreği, bağışla beni…
Şimdi yağmur kokuyor gökyüzü. Ülkemin bütün masallarında çocukların adı geçiyor. Oysa ben, sonyaz sevdasına güneşin saçlarını ekiyorum.
Benimle kal, ey sabah bakışlı şafak. Göğe uzan. Bana şarkılarını anlat. Memleketim koksun bir uçtan bir uca halay zılgıtların.
Bana düşlerini anlat.
Şimdi çok uslu duruyor gökyüzü çocuğu. Yüzünün rengi nasıldı? Nasıldı saçlarının mavisi?
Yağmur yağıyor…Yağmur zemheri karanlıkta…Yine Şubat şarkısı oldu Mayıs düşleri. Sabahların suratı daha bir tenha.
Ne zaman el sallasa kıvırcık saçlı sonbahar, kevok olur bütün şarkıların isimleri. Sonra Ninsun Ana halay başında durur, ıpıslak düşleriyle.
“Bir sabah” diyordu Meryem. “Bir sabah en nazlı kalacak toprak”. Toprağın sıcacık umudu olacak çocuklar…
Ah ışığın pembe kanadı! Şarkılarımızda yoksun. Suyun en tatlı sesinden bakıyorsun bu kez. Yüzlerce uğultu içinde sıcacık bir ses!..
Sabaha koştum, en derinden kokladım toprağı. Toprak eylül kokuyor…Bir şarkı da sen söyle, Eylül’ün Kızı.
Hani ufuğun sınırsız zamanıydı çocukların şarkısı. Hani gökkuşağı kokusundaydı Berfin bahçesinde menekşe.
Güneş misafiri melezim, şarkım, şiirim, hani meleklerin rüyasındaydın ve uyanacaktın.
Şimdi uyumadan ve çocuklar uyanmadan bana düşlerini anlat.
Saçlarınla ört ateşi, üşümesin.