‘DIŞLANDIK, UNUTULDUK, HAYATIMIZ PARAMPARÇA OLDU’

Patlamadan sonra ‘dedikodular ve iftiralar’ yüzünden Gaziantep’i terk ettiklerini söyleyen damat Nurettin Akdoğan Hürriyet’ten İdris Emen‘e şunları anlattı:

“Bir ağabeyim hayatını kaybetti. İki çocuğu vardı. Yengem iki aylık hamileydi. Bir kardeşim ile annem yaralandı. Bir hafta hastanede kaldım. Patlamadan önce Facebook’ta DEAŞ’ı lanetleyen bir paylaşımda bulunmuştum. Bu yüzden DEAŞ’ın bizi hedef aldığı yönünde dedikodular yapıldı. Haberler yapıldı. Yakınlarını kaybedenlere, ‘Şikâyetinizi polise bildirin. Hakkımda en ufak bir şey çıkarsa devlet cezayı verir’ dedim. Kimse bizi dinlemedi. 4 ay o sokakta kaldık. Patlamada yakınlarını kaybedenler bizi suçluyordu. Bizimle konuşmuyorlardı. Kapımızı çalmıyorlardı. Sadece komşularımız bizi ziyaret ediyordu. Taşınmak zorunda kaldık. Dışlandık, unutulduk, hayatımız paramparça oldu.”

‘NEDEN BİZ?’ DEDİK AMA SEBEBİNİ BULAMADIK’

Saldırıdan dört ay sonra Konya’ya taşındıklarını söyleyen Besna Erdoğan’ın anlattıkları da şöyle:

“Ertesi gün nikah kıyılacaktı. Mevlüt okunacak, insanlara yemek verilecekti. O gece müzikli eğlence yapılmayacaktı. Şehir dışından gelen akrabalarımız ısrar edince müzik seti kuruldu. İnsanlar oynuyordu. Bir amcam, ‘Bu kadar yeter’ deyip müzik setinin fişini çekti. Bazıları zorlayınca fiş tekrar takıldı. Kınadan sonra eve doğru gittik. Arkadaşlarımızla sohbet ederken patlama sesi duydum. Arkamı döndüğümde insanlar çığlık atıyordu. Bayıldım. Bir hafta hastanede kaldık. Ölen çocukların hepsini tanıyordum. Bir ablamla bir yeğenim hayatını kaybetmişti. Bir ablam, bir kardeşim ve annem yaralanmıştı. Çocukların yetim kalması beni çok yıprattı. ‘Neden biz?’ dedik ama sebebini hiç bulamadık. Patlama sonrasında yaşadığımız eziyetten buraya gelmek birazcık içimizi ferahlattı. Burada insanlar bize çok iyi davrandı. Bir görümcem gözünü kaybettiği için hâlâ okula gidemiyor. Gaziantep’e 1 kere gidip yakınlarımızın mezarını ziyaret ettik. Artık gitmeyi düşünmüyoruz.”

‘ARTIK DÜĞÜNLERE GİTMİYORUZ’

O günden sonra hiçbir düğüne gitmediklerini söyleyen Akdoğan çifti, “Her çift gibi biz de mutlu bir gece yaşamayı hayal etmiştik, ama olmadı… O gün yaşananları unutamıyoruz. Uzaktan bir düğün sesi geldiğinde rahatsız oluyoruz. O günden beri düğünlere gitmiyoruz. Bundan sonra da gitmeyi düşünmüyoruz. Bizim için, ‘devlet onlara ev, koruma, para verdi’ diyorlar. Böyle bir şey yok. Saldırı ile ilgili açılan davayı sonuna kadar takip edeceğiz. Bütün duruşmalara katılacağız. ‘Sebebi neydi, neden bizi buldu?’ Bu soruların cevabını bulana kadar takip edeceğiz” diyor.

PATLAMAYI YAŞAYANLAR ANLATTI: O SOKAKTAN NASIL GEÇEYİM? 

Saldırıda 15 yaşında oğlu Serhat Eryılmaz’ı kaybeden Maruf Eryılmaz: Saldırıdan önce her gün o sokaktan işe gidip gelirdim. Patlamanın olduğu günden beri o sokaktan geçmiyorum. Çocuklarımız paramparça, kanlar içerisinde o sokakta yatıyordu. O sokaktan nasıl geçeyim?

Saldırıda yaralanan Mehmet Sıddık Ayhan: ‘Ufak bir patlama oldu. Üç beş kişi yaralandı’ dediler. Gerçeği gizlediler. İnanmadım, ama inanmak istiyordum. 62 gün hastanede yattım. Çocuklarımın hayatını kaybettiğini bilmiyordum. Hastaneden çıkacağım gün doktor geldi. Biraz nasihat verdi. Sonra da her şeyi anlattı bana. Üç çocuğum ile kız kardeşimin hayatını kaybettiğini öğrendim. Ellerim ve yüzüm iyileşti. Ama bacağımdaki yara kapanmadı.

Bir çocuğunu kaybeden ve dört çocuğu ile eşi yaralanan Arap Ayhan: Kızım Esmanur’un durumu çok kötü. Kalçasından ve sırtından yaralandı. Ayağında sinir kaybı var. Her gün hastaneye gidip geliyoruz. Çocuklar okula gidemediği için evde ders görüyor. Durumları o kadar kötü ki öğrendiklerini bile unuttular. Esmanur 10’a kadar bile sayamıyor. Çocukların psikolojisi bozuldu. En ufak bir seste irkiliyorlar. Geceleri çığlık atıyorlar.

Saldırıda yaralanan Ali Osman Alpaslan: “Ağabeyim benden 10 metre uzaktaydı. Kafamdan, bacağımdan ve karnımdan yaralandım. Hastanede ağabeyimin de yaralı olduğunu söylediler. Çok sonra hayatını kaybettiğini öğrendim. Patlamada hayatını kaybeden arkadaşlarımı, en çok da ağabeyimi özlüyorum.”