Baba Tecimer, ilerleyen yaşına rağmen rehabilitasyon merkezinde tedavi gören kızlarını her Cuma günü bir kilometre sırtında taşıyor. Tecimer, 65 kilo olan kızını taşımakta güçlük çekince de rehabilitasyon eğitimine ara vermek zorunda kaldı. Tecimer, yolu 2012 yılında kendi imkanlarıyla iş makinesi ile açmış. Sonrasını ise şöyle anlatıyor: “Ancak, sanat çalışmaları için yardım alamadık. Yardım alamayınca yol açıldığı gibi kapandı. 2012 yılında engelli kızlarımdan dolayı aldığım araç aldığımız gibi kapıda kaldı. Buraya kadar güçlükle geçirdik. O günden sonra binmek nasip olmadı. Engelli kızlarım her Cuma günü rehabilitasyon merkezine gidiyordu. Yaklaşık bir kilometrelik yolda onları sırtımda taşıdım. Birini yola bindirip dönüp diğerini alıyordum. 65 kilo olan Neriman’ı taşımakta gülük çektiğim için rehabilitasyon merkezinden almak zorunda kaldım. Onu artık gönderemiyorum. Bu çilemizin bitmesi için yolumuzun yapılmasını istiyoruz.”

Mahalle sakinlerinden ve akraba olan İsmail Tecimer (56) de, yıllardır yüklerini sırtlarında taşımak zorunda olduklarını belirterek şunları söyledi: “Biz buna alıştık. Ancak, iki 0kızımızın durumu bizi çok üzüyor. Onlara çok üzülüyoruz. Onlar için bu yolun yapılmasını istiyoruz.” Engelli kızların anneleri Nazmiye Tecimer de belinden rahatsız olduğu için kızlarını eşinin sırtında taşıdığını söyledi. / EVrensel