Ankara Sincan Çocuk ve Gençlik Kapalı Cezaevinde işkenceye maruz kalan 11 çocuk haklarında “mala zarar vermek, memura mukavemet, tehdit ve yaralama” iddiasıyla açılan davanın 2. duruşması Sincan Adliyesindeki 1. Çocuk Mahkemesinde görüldü.
Dava söz alan E.T adlı çocuk 18 yaşının doldurmasına 4 ay kaldığını, cezaevi değiştiremediği ve yeniden aynı cezaevine geri götürüleceğini belirterek, ifade vermekten çekindiğini söyledi. E.T, “Yeniden aynı kişiler tarafından işkenceye maruz kalabilirim” diyerek ifade vermeyi red etti.
Ardından çocuklara cezaevinde işkence uygulayan 24 gardiyanın tek tek ifadeleri alındı.
Çocukların avukatları gardiyanların çocuklara uyguladıkları şiddet ve işkence görüntüleri eşliğinde ifade vermelerini istedi. Gardiyanların buna itiraz etmesi üzerine mahkeme şiddete uğrayan çocukların avukatlarının talebini reddetti.
Mahkeme görüntüleri izleyemedikleri gerekçesiyle duruşmayı 30 Nisan tarihine ertelendi.
Ayrıca bu görüntülerin Ankara Üniversitesi’ndeki bilişim uzmanlarında olduğu belirtildi.
Ne olmuştu?
1 Ocak 2014 tarihinde Sincan Çocuk ve Gençlik Kapalı Cezaevi’nde iki farklı koğuşta tutulan 11 çocuk tutuklunun infaz koruma memurları tarafından işkence ve kötü muamele gördüğü İnsan Hakları Derneği (İHD) ve Türkiye İnsan Hakları Vakfı (TİHV) tarafından raporlarla belgelenmişti.
İşkence ve kötü muameleye maruz kalan çocuklar “yaralama, tehdit, hakaret, mala zarar vermek, memura mukavemet“ gibi gerekçelerle yargılanıyor.
Savcılık bütün suçu çocuklara yüklerken, dosyadaki adli tıp raporunda ise sekiz çocuğun darp sonucu yaralandığı bilgisi yer alıyor. Takipsizlik kararı üzerine çocukların aileleri, Anayasa Mahkemesi’ne (AİHM) gitti.
Bireysel başvuruda, çocukların hepsinin çıplak aramaya maruz bırakıldığı, ağır işkenceler yapıldığı, buna rağmen takipsizlik kararı verilmesinin Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’ne (AİHS) aykırı olduğu belirtildi.
Türkiye İnsan Hakları Kurumu’nun (TİHV) hazırladığı raporda Ankara Sincan Cezaevi’nde tutuklu ve hükümlü çocuklara yönelik işkencenin varlığı doğrulanırken, bütün sorumluların tespit edilmesinin önemi vurgulanmıştı.